ប្រភពដើមនៃអំពើបាប
តាមរយៈមេរៀននៃគោលជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងដឹងព្រះគម្ពីរបង្រៀនថាមនុស្សទាំងអស់បានកើតមកដោយការខូចបង់ក្នុងនិស្ស័យជាមនុស្សរបស់យើង។ ពោលគឺគ្រប់គ្នាចាប់តាំងពីលោកអ័ដាមនិងនាងអេវ៉ារៀងមកបានកើតមកគ្មានលទ្ធភាពដើម្បី
«កោតខ្លាច ស្រឡាញ់ និងទុកចិត្តព្រះជាងអ្វីៗទាំងអស់»។ យើងភាគច្រើនយល់ច្រឡំពីទ្រង់ទ្រាយប្រភពដើមនៃអំពើបាបរបស់យើងថា គ្រាន់តែជាមិនបរិសុទ្ធដែលយើងអាចយកជ័យជំនះបានបើយើងគ្រាន់តែចំណាយពេល និងកំឡាំងដើម្បីជំនះលើវា។ វាអាក្រក់ជាងការគិតបែបនោះខ្លាំងណាស់! ពីព្រោះយើងអានក្នុងលោកុប្បត្តិ ៣:១៥ ដែលចែងថា៖
១ ឯពស់ជាសត្វចេះឧបាយកលលើសជាងអស់ទាំងសត្វព្រៃ ដែលព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះទ្រង់បានបង្កើត វានិយាយទៅកាន់ស្ត្រីថា តើព្រះមានបន្ទូលហាមមិនឲ្យអ្នកបរិភោគផ្លែឈើណា នៅក្នុងសួនច្បារមែនឬ?
២ ស្រ្តីឆ្លើយតបថា យើងបរិភោគអស់ទាំងផ្លែឈើនៅក្នុងសួនច្បារបាន ៣តែត្រង់ដើមឈើមួយដែលនៅកណ្តាលសួនច្បារនោះ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា កុំឲ្យបរិភោគផ្លែនោះឡើយ ថែមទាំងកុំឲ្យពាល់ប៉ះផង ក្រែងលោស្លាប់។
៤ រួចពស់ក៏និយាយទៅស្រ្តីថា អ្នកមិនស្លាប់ជាពិតមែនទេ ៥ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជ្រាបថា នៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគ នោះភ្នែកអ្នកនឹងបានភ្លឺឡើង ហើយអ្នកនឹងបានដូចជាព្រះដែរ ព្រមទាំងដឹងការខុសត្រូវផង។
សាតាំងវាយប្រហារលោកអ័ដាម និងនាងអេវ៉ាតាមរយៈការលួងលោមអោយពួកគេបះបោរនឹងអំណាចរបស់ ព្រះដ៏មានព្រះចេស្តា។ វាញុះញុងអ្នកទាំងពីរនេះ អោយមានគំនិត ក្លាយជាព្រះ ផ្ទាល់!មានពាក្យនិយាយមកថាក្នុងជម្រៅនិស្ស័យបាបរបស់យើង គឺជាការប្រាថ្នាចង់សម្លាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក្លាយជាព្រះផ្ទាល់។ យើងចង់គ្រប់គ្រង! នេះគឺ ជាវិសាលភាពដ៏គួរអោយភ័យខ្លាចបំផុត និងជាការពិតនៃប្រភពដើមនៃអំពើបាប។
ហេតុនេះមូលដ្ឋានពីខាងក្រោយអំពើបាប គឺពិតជាមិនមែនស្ថិតលើបញ្ហាយើងស្តាប់បង្គាប់ ឬក៏មិនស្តាប់បង្គាប់តាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះទេ ក៏ប៉ុន្តែគឺស្ថិតលើការដែលយើងមានឆន្ទៈ ឬគ្មានឆន្ទៈថ្វាយរាល់សិរីល្អដល់ទ្រង់ដោយ « កោតខ្លាច ស្រឡាញ់ និងទុកចិត្តព្រះជាងអ្វីៗទាំងអស់» វិញទេតើ។ អំពើបាបបំពានបញ្ញតិទីមួយ។ ការមិនស្តាប់បង្គាប់ នឹងក្រិត្យវិន័យជាក់លាក់ណាមួយរបស់ព្រះ គឺគ្រាន់តែជាការសំដែងនូវការបដិសេធន៍ មិនថ្ចាយបង្គំទ្រង់ជាងអ្វីៗផ្សេងទៀតប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះអំពើបាបដ៏ធំរបស់មនុស្សជាតិគឺជាសេចក្តីអំណួតរបស់គេ វាមិនមែនជាទង្វើរបស់ពួកគេឡើយទេ។ ម៉្យាងវិញទៀត ចំណុចនេះជួយអោយយើងពន្យល់បកស្រាយនូវមូលហេតុដែលយើងមានឆន្ទៈទទួលស្គាល់នូវកំហុសលេចធ្លោទាំងឡាយរបស់យើង តែនៅក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់យើងវិញមិនដែលជឿថាខ្លួនយើងបានធ្វើខុសឡើយ។ នៅក្នុងគំនិតរបស់យើង កំហុសឆ្គងទាំងឡាយរបស់យើងគឺមិនពិតជាអំពើបាបទេ! កំហុសនិមួយៗគឺអាចយល់បានអាចពន្យល់បាន និងទីបំផុតអាចធ្វើជាលេសបាន ផងដែរ។ នេះព្រោះតែនិស្ស័យបាបចាស់របស់យើង ចង់រក្សាតំណែងជាចៅក្រមលើអ្វីៗទាំងអស់ និងធ្វើការដើម្បីមាននូវសហវត្តមាន ជាមួយនឹងព្រះជាជាងចុះចូល នឹងព្រះអង្គ។ ទីបំផុត នេះគឺជាមូលហេតុដែលពាក្យបន្ទូលព្រះនិងមាគ៌ានៃឈើឆ្កាងនៅរក្សាជាបរមតិ ចំពោះមនុស្សខាងផ្នែកសាច់ឈាម។ វាគឺជាប្រភពដើមនៃអំពើបាបនេះហើយ ដែលបណ្ឌិតលូធ័រលើកយកមកសម្តែងប្រាប់ដល់យើងតាមរយៈកិច្ចពិភាក្សារបស់គាត់ ហើយវាគឺជាកំឡាំងជម្រុញទឹកចិត្តពីខាងក្រោយដែលលូធ័រលោកហៅថាជា «ទេវសាស្ត្រនៃសិរីល្អ (Theology of Glory)»។
និស្ស័យពីររបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ
នៅបូជនីយស្ថានមួយក្នុងបណ្តាបូជនីយស្ថានទាំងឡាយ ដែលឧទ្ទិសដល់អាប៉ូឡូជាអាទិទេព ជាតិក្រិក នាសតវត្យទីប្រាំមួយចារឹកដូចនេះថា៖ «ស្គាល់ខ្លួនឯង» (វចនានុក្រមគតិលោក កូឡូមប៊ែ Columbia Dictionary of Quotations ឆ្នាំ ១៩៩៣)។ គតិនេះបន្តជាយោបលល្អជានិច្ច ពីព្រោះវាមានសារៈសំខាន់សំរាប់ស្គាល់នូវចំណុចខ្លាំង និងខ្សោយរបស់យើងប្រសិនបើយើងត្រូវការរៀបចំផែនការជីវិតនេះ ប្រកបដោយភាពវ័យឆ្លាត។
ដូចយើងបានឃើញនៅក្នុងជំពូករងខាងលើរួចហើយថា មនុស្សជាតិទាំងអស់គឺសុទ្ធតែបានកើតភ្ជាប់មកជា មួយនឹងបាបនិងនិស្ស័យបំរើខ្លួនឯង។ ទោះជាយ៉ាងណា គ្រីស្ទានមាននិស្ស័យបន្ថែមមួយទៀត ដូចនេះ គាត់មាននិស្ស័យពីរខុសប្លែកគ្នា ហើយនិស្ស័យទាំងពីរនេះតែងតែប្រឆាំង នឹងគ្នាជានិច្ច។ បើនិយាយខាងតាមបែបព្រលឹងវិញ្ញាណវិញ យើងជាមនុស្សមានជម្ងឺបែកគតិ (schizophrenics ជម្ងឺសរសៃប្រសាទដែលមិនអាចគិតបាន) ជាពាក្យបន្សំនៃភាសាក្រិកដែលមានន័យថាគំនិតបែងចែក (split mind)។ ពិតណាស់ យើងនិយាយសំដៅទៅលោកអ័ដាមជាមនុស្សចាស់ និងមនុស្សថ្មីដូចបានពន្យល់បកស្រាយក្នុងគោលជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទសំណួរនិងចម្លើយខ្នាតខ្លីនៅទំព័រទី ២១០ សំណួរទី ២៥៥២៥៩ (គោលជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ ទំព័រ ២១០-២១២)។ អ័ដាមជាមនុស្សចាស់គឺជានិស្ស័យបាបចាស់ដែលបានកើតមកជាមួយយើង ហើយប្រភពដើមនៃអំពើបាបបណ្តាលអោយវាមានភាពសកម្ម។ អ្នកមិនមែនជាគ្រីស្ទ បរិស័ទ ដែលមានតែនិស្ស័យបាបពីកំណើតមួយទេ ដូច្នេះនិស្ស័យបាបចាស់ដឹកនាំនិស្ស័យកំណើតនេះ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សថ្មីគឺការបង្កើតដ៏ថ្មីស្រឡាងមួយរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធតាមរយៈពាក្យបន្ទូលនាពេល ឬរួមគ្នាក្នុងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក។ សាវ័កប៉ូលសរសេរក្នុង ២កូរិនថូស ៥:១៧ ថា៖ «បានជាបើអ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានកើតជាថ្មីហើយ អស់ទាំងសេចក្តីចាស់បានកន្លងផុតទៅ មើល គ្រប់ទាំងអស់បានត្រឡប់ជាថ្មីវិញ!»។ និស្ស័យថ្មីនេះគឺជាចំណុចចាប់ផ្តើមនៃការស្តារឡើវិញនៃ «រូបអង្គព្រះជាម្ចាស់» ដែលទ្រង់បានបង្កើតអ័ដាមនិងអេវ៉ាកាលពីដើមក្នុងលោកុប្បត្តិ ១:២៦។ ក្រោយមកទៀតវាក៏ជា «រូបអង្គព្រះជាម្ចាស់» ដែលលោកអ័ដាមនិងនាងអេវ៉ាបានបាត់បង់ក្នុងគ្រាធ្លាក់ក្នុងអំពើបាបក្នុងលោកុប្បត្តិជំពូក៣ផងដែរ។ អាស្រ័យហេតុនេះ ទើបសាវ័កប៉ូលជារឿយៗប្រាប់ថាមនុស្សថ្មី ឬនិស្ស័យថ្មីនេះជា «ព្រះគ្រីស្ទក្នុងខ្ញុំ Christ-in-me» ពីព្រោះមនុស្សថ្មីនៅក្នុងយើង គឺជាព្រះគ្រីស្ទដែលកំពុងគង់ក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ការសណ្ឋិតនៅឬការប្រកបគ្នានៃព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងមនុស្ស តាមបែបទេវសាស្ត្រយើងហៅថាសម្ព័ន្ធមេត្រីដ៏អាថ៌កំបាំង (Mystical Union)។
ខណៈដែលធាតុពិតរបស់និស្ស័យទាំងពីរ មានឥទ្ធិពលលើបែបបទដែលយើងដើរតាមមាគ៌ានៃឈើឆ្កាងនាជីវិតនេះ គ្រីស្ទបរិស័ទមួយភាគធំមិនបានទទួលខុសត្រូវនឹងគុណវិប្បត្តិរបស់និស្ស័យបាប ពីកំណើតរបស់យើងអោយបាបត្រឹមត្រូវនោះទេ។ យើងដឹងពីបញ្ហានេះតាមរយៈគោលលទ្ធិប្រភពដើមនៃអំពើបាបដែលបានប្រាប់ថា យើងមនុស្សពោរពេញដោយបាបភ្ជាប់ពីកំណើត តែយើងកម្រនឹងទទួលស្គាល់ពីទ្រង់ទ្រាយនៃនិស្ស័យបាបបំពុលជីវិតខាងផ្នែកព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង និងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ណាស់។ ការពិត ហោរាយេរេមាពន្យល់ក្នុង ១៧:៩ ថា៖ «ឯចិត្តជាគ្រឿងបញ្ឆោតលើសជាងទាំងអស់ ហើយក៏អាក្រក់ហួសល្បត់ផង តើអ្នកណានឹងអាចស្គាល់បាន?»។ និស្ស័យបាបចាស់បានធ្វើបាបយ៉ាងពុតត្បុតនិងយ៉ាងបោកបញ្ឆោត ដោយវិធីជាច្រើនដែលយើងពុំធ្លាប់បានកត់សំគាល់!
បន្ថែមលើសេចក្តីនេះទៀត អ័ដាមជាមនុស្សចាស់ (the Old Adam) ជាអ្នកតំណាងនៃប្រភពដើមនៃអំពើបាប និងសេចក្តីអំណួត ព្យាយាមគ្រប់គ្រងកិត្តិយសផ្ទាល់ខ្លួន និងសិរីល្អសំរាប់ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់។ ជាលទ្ធផលគាត់តែងតែថ្កោលទោស ចំពោះបញ្ហាផ្សេងៗផ្អែកលើទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួន ពោលគឺគាត់ឥតដែលធ្វើអ្វីខុសឆ្គងឡើយ។ ថ្វីដ្បិតតែគាត់ត្រូវបានគេឃើញថាមានកំហុស ក៏ជានិច្ចកាលគាត់មានលេសដោះសារដែរ។ អ័ដាមជាមនុស្សចាស់ ទទួលការជម្រុញទឹកចិត្តដោយសារកិច្ចបំរើផ្ទាល់ខ្លួន។ អូ៎! ទោះបីជាតាមសភាវៈខាងក្រៅ គាត់ជាមនុស្សសប្បុស និងសន្តោសប្រណី ប៉ុន្តែសូមចងចាំថា គាត់គឺជាមនុស្សដ៏ឆ្លាតវៃនិងពូកែបញ្ឆោតផងដែរ។ គាត់ដឹងយ៉ាងច្បាស់ថាជារឿយៗគាត់អាចសម្រេចតាមបំណងចិត្តរបស់គាត់ប្រសិនបើគាត់សម្តែងអាកប្បកិរិយាខាងក្រៅ ដោយសន្តោសប្រណីនិងយោគយល់ចំពោះអ្នកដទៃ។
អាស្រ័យហេតុនេះទើប រ៉ូម ៨:៧ ចែងមកថា៖ «ព្រោះគំនិតខាងសាច់ឈាម នោះរមែងទាស់ទទឹងនឹងព្រះ ដ្បិតមិនចុះចូលនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះទេ ក៏ពុំអាចនឹងចុះចូលបានផង» និងយើងអាចដឹងជាមុនថាអ័ដាមជាមនុស្សចាស់អាចប្រឆាំងនឹងសាសនាជាលក្ខណៈបើកចំហរ ជារឿយៗនេះគឺករណីពិតប្រាកដ។ ក៏ប៉ុន្តែ វាធ្វើអោយមនុស្សជាច្រើនភ្ញាក់ផ្អើលថាអ័ដាមជាមនុស្សចាស់ជាញយដង គឺជាមនុស្សគោរពសាសនាយ៉ាងខ្លាំង! ក៏ប៉ុន្តែបើបុគ្គលម្នាក់ស្តាប់ដ៏ប្រុងប្រយត្ន័គាត់ប្រាកដជាដឹងថាអ័ដាមជាមនុស្សចាស់បង្កើតសាសនាមួយ ចេញពីការច្នៃប្រឌិតរបស់គាត់។ ជាធម្មតាគាត់ក៏បង្កើតសាសនាមួយ ដែលគាត់យល់ឃើញថាជានិច្ចកាលល្អដែរ។ បើតាមនិស្ស័យរបស់អ័ដាមជាមនុស្សចាស់ព្យាយាមរាប់ខ្លួនឯងថាមនុស្សសុចរិត ដូចជាគណៈផារិស៊ីក្នុងដំណឹងល្អលូកា ១៨:១១ដែល «ឈរតាំងអធិស្ឋានតែម្នាក់ឯងដូច្នេះថា៖ ឳព្រះអង្គអើយ ទូលបង្គំអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ព្រោះទូលបង្គំមិនដូចជាមនុស្សឯទៀត ដែលជាមនុស្សប្លន់ ទុច្ចរិត ហើយកំផិត ឬដូចជាអ្នកយកពន្ធនេះទេ»។
ជាចុងក្រោយ អ័ដាមជាមនុស្សចាស់តែងតែផ្តេកផ្តួលលើកិច្ចការ កំឡាំង និងប្រាជ្ញារបស់គាត់ដែលទីបំផុតនឹងលាតត្រដាងអោយឃើញនូវចំណុចជាស្នូលដ៏មោទនភាពរបស់ខ្លួន។ ហេតុនេះអ័ដាមជាមនុស្សចាស់អាចនឹងសម្តែងបែបជាមោទនភាពនិងការធានាផ្ទាល់ខ្លូន ឬដោយលក្ខណៈភ័យខ្លាចនិងវិលវល់ក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ គាត់ទុកចិត្តតែលើខ្លួនឯងគាត់។ តាមនិស្ស័យរបស់គាត់ គាត់មិនអាចដើរដោយក្តីជំនឿដែលតម្រូវអោយទុកចិត្តព្រះបានទេ ពីព្រោះអ័ដាមជាមនុស្សចាស់គឺនឹងនៅជាសត្រូវរបស់ព្រះជានិច្ច។ ឧទាហរណ៍ «៦ ដ្បិតគំនិតខាងសាច់ឈាម នោះជាសេចក្តីស្លាប់ទទេ ឯគំនិតនៃវិញ្ញាណ នោះទើបជាជីវិត និងសេចក្តីសុខសាន្តវិញ ៧ ព្រោះគំនិតខាងសាច់ឈាម នោះរមែងទាស់ទទឹងនឹងព្រះ ដ្បិតមិនចុះចូលនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះទេ ក៏ពុំអាចនឹងចុះចូលបានផង»។ សូមអានអេភេសូរ ២:១ ផងដែរ។
ជាការបន្ថែម សាវ័កប៉ូលសរសេរក្នុងរ៉ូម ៦:៣៧ (ការអានជំពូកទាំងមូលគឺការដ៍ប្រសើរបំផុត)៖
៣ តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា យើងទាំងប៉ុន្មានដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះគឺបានទទួលជ្រមុជក្នុងសេចក្តីសុគតនៃទ្រង់ដែរ ៤ដូច្នេះ យើងបានត្រូវកប់ជាមួយនឹងទ្រង់ហើយ ដោយ ទទួលជ្រមុជសេចក្តីស្លាប់ ដើម្បីឲ្យយើងបានដើរក្នុងជីវិតបែបថ្មី ដូចជាព្រះគ្រីស្ទបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ដោយសារសិរីល្អនៃព្រះវរបិតាដែរ ៥ ដ្បិតបើយើងបានជាប់នឹងទ្រង់ក្នុងការដែលជាគំរូពីសេចក្តីសុគតរបស់ទ្រង់ នោះក៏នឹងបានជាប់ក្នុងសេចក្តីរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ដែរ ៦ ដោយដឹងសេចក្តីនេះថា មនុស្សចាស់របស់យើងបានត្រូវឆ្កាងជាមួយនឹងទ្រង់ហើយ ដើម្បីឲ្យតួអំពើបាបបានត្រូវសូន្យទៅ ប្រយោជន៍កុំឲ្យយើងនៅបំរើអំពើបាបទៀតឡើយ ៧ ដ្បិតអ្នកណាដែលស្លាប់ នោះក៏បានរាប់ជាសុចរិតរួចពីបាបហើយ។
ចំណុចនេះសាវ័កប៉ូលបញ្ជាក់ថា អ័ដាមជាមនុស្សចាស់មិនអាចកែប្រែបានទេ។ គាត់អាចតែទទួលជាប់ឆ្កាងប៉ុណ្ណោះ! នេះគ្រាន់តែបន្ថែមនូវភាពអស់សង្ឃឹមរបស់អ័ដាមជាមនុស្សចាស់ ដើម្បីបន្តមានជីវិត ទោះបីជាមានអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ! តើលទ្ធផលទៅយ៉ាងណា? មាគ៌ានៃឈើឆ្កាងដឹកនាំយើងឆ្លងកាត់ជម្លោះនិងទុក្ខលំបាក! ហេតុនេះទើបលោកប៉ូលសរសេរនៅក្នុងជំពូកបន្ទាប់ទៀតថា៖
ដ្បិតយើងដឹងថា ក្រិត្យវិន័យត្រូវខាងវិញ្ញាណ តែខ្ញុំនៅខាងសាច់ឈាមវិញ ដោយត្រូវបានលក់ទៅក្នុងអំណាចរបស់បាប ១៥ ពីព្រោះខ្ញុំមិនដឹងការដែលខ្ញុំប្រព្រឹត្តទេ ដ្បិតខ្ញុំមិនធ្វើការដែលខ្ញុំចង់ធ្វើសោះ គឺតែងតែប្រព្រឹត្តការដែលខ្ញុំស្អប់វិញ ១៦ បើសិនជាខ្ញុំតែងតែប្រព្រឹត្តការដែលខ្ញុំមិនចង់ធ្វើ នោះខ្ញុំយល់ព្រមថាក្រិត្យវិន័យល្អមែន ១៧ ដូច្នេះ មិនមែនខ្ញុំ ដែលធ្វើការនោះទៀតទេ គឺជាបាបទេតើ ដែលនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំវិញ ១៨ ដ្បិតខ្ញុំដឹងថា នៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ គឺក្នុងសាច់ឈាមខ្ញុំ គ្មានអ្វីល្អទេ ព្រោះខ្ញុំមានចិត្តចង់ធ្វើល្អជានិច្ច ប៉ុន្តែរកធ្វើមិនកើតសោះ ១៩ ខ្ញុំមិនប្រព្រឹត្តការល្អ ដែលខ្ញុំចង់ធ្វើនោះទេ តែការអាក្រក់ដែលខ្ញុំមិនចង់ធ្វើ នោះបែរជាខ្ញុំធ្វើវិញ ២០ ដូច្នេះបើខ្ញុំប្រព្រឹត្តការដែលខ្ញុំមិនចង់ធ្វើ នោះមិនមែនខ្ញុំដែល ធ្វើការនោះទៀតទេ គឺជាបាបទេតើ ដែលនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំវិញ ២១ យ៉ាងនោះខ្ញុំឃើញច្បាប់មួយនេះថា ឯខ្ញុំដែលចង់ប្រព្រឹត្តតែសេចក្តីល្អ នោះចេះតែមានសេចក្តីអាក្រក់ជាប់នៅនឹងខ្ញុំជានិច្ច ២២ ដ្បិតតាមប៉ែកខាងក្នុង ខ្ញុំត្រេកអរចំពោះក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ២៣ តែខ្ញុំឃើញមានអំណាច១ទៀត ក្នុងអស់ទាំងអវយវៈរបស់រូបកាយខ្ញុំ ដែលច្បាំងនឹងអំណាចនឹងអំណាចនៃគំនិតខ្ញុំ ទាំងចាប់នាំខ្ញុំទៅជាប់ក្រោមអំណាចអំពើបាបដែលនៅក្នុងអវយវៈនៃខ្លួនខ្ញុំទាំងប៉ុន្មានផង ២៤ វេទនាណាស់ខ្ញុំ តើអ្នកណានឹងជួយឲ្យខ្ញុំរួចពីតួសេចក្តីស្លាប់នេះទៅបាន? ២៥ អរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គគឺដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា ដូច្នេះ ខ្លួនខ្ញុំគោរពប្រតិបត្តិតាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះដោយគំនិតខ្ញុំ តែខាងសាច់ឈាមខ្ញុំ នោះតាមច្បាប់របស់អំពើបាបវិញ។
ក្នុងចន្លោះពេលនេះ មនុស្សថ្មី គឺខុសស្រឡះពីមនុស្សចាស់។ គាត់ឥតដែលស្វែងរកផ្លូវផ្ទាល់ខ្លួនទេ តែបែរជាស្វែងរកផ្លូវរបស់ព្រះដូចជាគំរូដែលព្រះយេស៊ូវអធិស្ឋានទៅព្រះវរបិតាទ្រង់ក្នុងលូកា ២២:៤២ «ប៉ុន្តែ កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ»។ មនុស្សថ្មីក៏មិនស្វែងរកកិត្តិយសនិងសិរីល្អផ្ទាល់ខ្លួនដែរ តែដូចជាសាវ័កប៉ូលសរសេរក្នុង ១កូរិនថូស ១០:៣១ «ដូច្នេះ ទោះបើស៊ីឬផឹក ឬធ្វើការអ្វីក៏ដោយ នោះចូរធ្វើទាំងអស់សំរាប់ចំរើនសិរីល្អដល់ព្រះចុះ»។ មនុស្សថ្មីក៏មិនរាប់ខ្លួនឯងជាមនុស្សសុចរិតដែរ ប៉ុន្តែសារភាពអំពើបាបរបស់គាត់ ប្រែចិត្ត និងបន្ទាបខ្លួនសុំសេចក្តីមេត្តាករុណាពីព្រះអម្ចាស់។ នេះអាចកើតឡើងពីព្រោះដូចជា រ៉ូម ១:១៧ សម្តែង ប្រាប់ថា៖ «មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅ ដោយអាងសេចក្តីជំនឿ»។ ជំនឿទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់សំរាប់ទទួលការអត់ ទោសបាប។ ដូច្នេះ មនុស្សថ្មីមិនពឹងផ្អែកលើកិច្ចការផ្ទាល់ខ្លួនទេ លើអំណាច ឬប្រាជ្ញារបស់ខ្លួនទេ ក៏ប៉ុន្តែដូចជា សុភាសិត ៣:៥ ចែងថា៖ «ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពី កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបលរបស់ខ្លួនឡើយ»។
ជំនួសការគំនិតមានជីវិតរស់នៅបែបអាត្មានិយមរបស់អ័ដាម ជាមនុស្សចាស់ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទជម្រុញទឹកចិត្តមនុស្សថ្មីដែលស្ម័គ្រចិត្តរស់នៅប្រកដោយការលះបង់ខ្ពស់សំរាប់ព្រះ និងអ្នកដទៃវិញ។ សាវ័កប៉ូលពណ៌នាសេចក្តីស្រឡាញ់បែបបនេះក្នុង១កូរិនថូស ១៣:៤៥ ថា៖ «ឯសេចក្តីស្រឡាញ់តែងតែអត់ធ្មត់ ហើយក៏សប្បុរស សេចក្តីស្រឡាញ់មិនចេះឈ្នានីស មិនចេះអួតខ្លួន ក៏មិនដែលមានចិត្តធំផង មិនដែលប្រព្រឹត្តបែបមិនគួរសម មិនដែលរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន មិនរហ័សខឹង មិនប្រកាន់ទោស»។ រួចហើយជាចុងក្រោយ ហេតុតែមនុស្សថ្មីបានមកឯយើងតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដោយសារអំណាចនៃពាក្យបន្ទូលនាពិធីបុណ្យជ្រមុជ ដូចនេះមនុស្សថ្មីរីកចំរើននិងទទួលនូវកំឡាំងតាមរយៈការស្តាប់និងការជញ្ជឹងគិតពីពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះ។
អត្ថបទដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ មាគ៌ានៃឈើឆ្កាង(The Way of the Cross) ទំព័រ២១-២៩